අකුරු
අකුරු
- මහාචාර්ය විනී විතාරණ
ලේඛනය යන්නෙන් අදහස් වන්නේ විශේෂයෙන් යම් භාෂාවක අක්ෂර භාවිත කිරීම යි. එහෙයින්, ලේඛනයෙහි යෙදෙන්නකුට අවශ්‍ය ව පවතින කාර්ය අතරේ මුල් තැන් ගන්නේ තමා භාවිත කරන භාෂාවේ (නොහොත් භාෂාවල) අක්ෂර රූප මනා සේ හඳුනා ගැනීම යි.
ඇතැම් සිංහල ලේඛකයන් (එසේ ම, ඇතැම් යතුරුලියන්නන් හා මුද්‍රණකරුවන්) විසින් සිංහල හෝඩියට අයත් සමහර අක්ෂර නිවරද ව භාවිත වන බවක්, අවාසනාවකට සේ නො පෙනේ.
එයින් සමහරක් බෙහෙවින් භාවිත වන අක්ෂර නො වේ; ඇතැම් අක්ෂර අතර ඇත්තේ සුළු වෙනස්කම් ය. එහෙත් ලේඛකයන් ඒ ගැන අවබෝධයෙන් තොර වීමෙහි සාධාරණ හේතු සොයා ගැනීම අසීරු ය.
ඒ අක්ෂර පිළිබඳ කෙටි සටහන් ස්වල්පයක් මෙහි දැක්වුව මනා ය.
ඓ: ‘අයි’ යනුවෙන් හඬ කළ යුතු මෙයට ෛඑ යනුවෙන් කොම්බු දෙකක් අනවශ්‍ය ය. එහෙත් ඒ ස්වරය ආරූඪ වන ව්‍යඤ්ජනයකට පෙර (‘කෛ’ ආදි වශයෙන් ) කොම්බු දෙකක් අවශ්‍ය ය. මෙය ඓන්ද්‍රීය, ඓතිහාසික, තෛල, මෛත්‍රී ආදි සංස්කෘත පද සිංහල අකුරින් දැක්වීමේ දී විනා, හුදෙක් සිංහල ‘අයි’ - ශබ්දය සඳහා (ඓතිවාසිකම්, ඓයෝ, නෛ, ලෛ, හෛය යනාදි වශයෙන්) නොහොත් අන් (බටහිරාදි) භාෂාවලින් සිංහලයට පැමිණ ඇති ඇතැම් පදවල පවතින එම ශබ්දය සඳහා (නෛට්‍රජන්, බෛසිකලය, ටෛටන්, ඩෛනමෝ වශයෙන් ) නො යෙදේ.
ඖ: ‘අව්’ යනුවෙන් හඬ කළ යුතු මෙයට (‘ඖ’ යනුවෙන්) කොම්බුවක් අනවශ්‍ය ය. එහෙත් ඒ ස්වරය ආරූඪ වන ව්‍යඤ්ජනයකට පෙර (‘කෞ’ යන්නෙහි සේ) කොම්බුවක් අවශ්‍ය ය. මෙය ද (ඖෂධ, කෞතුක, බෞද්ධ ආදි) සංස්කෘත පද සඳහා විනා (ඖව, ගෞව, දෞල, පෞ ආදි) සිංහල පද සඳහාත් (පෞම්, රෞම් ආදි) අන් පද සඳහාත් නො යෙදේ.
ඍ : මේ වනාහි (ර, රි, රු ආදි ශබ්ද නො ව) ‘ර්’ ශබ්දය දෙන ස්වරයකි - එය ‘ර්’ යන්න යි. මෙය ‘ස’ යන්නෙහි පෙනෙන ඉසෙහි ඉර රහිත ව ලිවිය යුතු. ව්‍යඤ්ජනයක් හා යෙදෙන කල්හි ගැට ඇළපිල්ල (ෘ) පමණක් සෑහේ (කෘ).
ඝ: මේ මහාප්‍රාණ ‘ග යන්නේ’ රූපය යි. එහි වම් හිසෙහි කෙටි ඉරක් ඇති බව සලකන්න.
ඞ සහ ඬ: ‘ඞ’ යන අනුනාසිකයත්, ‘ඬ’ යන අර්ධ අනුනාසිකයත් (සඤ්ඤකයත්) අතර වෙනස වටහා ගන්න.
ඡ සහ ජ: මේ අක්ෂර දෙක අතර පවතින සුළු වෙනස වටහා ගන්න.
ඣ: මේ මහාප්‍රාණ ‘ජ - යන්න’ යි.
ඥ: මේ සාම්ප්‍රදායික සිංහල හෝඩියේ සඳහන් නොවන අකුරකි. ‘ඤ’ නොහොත් ‘ඤ්ඤ’ සහිත ඇතැම් පාලි පදවල සංස්කෘත රූපය ලිවීමට ගැනෙන්නේ මෙය යි. නිදසුන්: (පඤ්ඤා=) ප්‍රඥා, (විඤ්ඤාන=) විඥාන, (සඤ්ඤා=) සංඥා, (ඤාණ=) ඥාන
ෆ/fප: යුරෝපීය භාෂාවල පවතින ‘f’ ශබ්දය සඳහා සකසා ගැනුණු නව වර්ණයකි. මේ දෙ වැනි රූපයෙහි ‘f’ ලිය යුත්තේ ‘ප - යන්නට’ පෙර ව ය.
‘Þ’: පසුගිය වර්ෂ දෙක - තුන තුළ හට ගත් පිරිහීම හේතුවෙන් ඉතා උසස් තැන්හි පවා මෙය ‘ද්‍ර’ යනුවෙන් යෙදෙ යි. ‘විරෝදාර හමුදා’ අද ලියන්නේ ‘වීරෝද්‍රර හමුද්‍ර’ වශයෙනි. ‘ශනිද්‍ර වාසනාව’ වත්මන්හි ‘බද්‍රද්‍ර’ දිනවල පැවැත්වෙයි! ඇළපිල්ල සිරස් අතට(ා) ද ර -කාරාංශය (්‍ර) අතට ද යෙදෙන බව අමතක කළ යුතු නැත.
මූර්ධජ සහ දන්තජ ණ, න සහ ළ, ල යන අක්ෂර යෙදෙන ඇතැම් විශේෂ තැන් මේ ය:
ණ: i. මේ ආදි අතීත කාල ආඛ්‍යාත රූප:
ඒක වචන:
බැලිණ රැකිණ වැඩිණ බැබළිණ
බැලිණි රැකිණි වැඩිණි බැබළිණි
බැලුණා රැකුණා වැඩුණා බැබළුණා
බැලුණේ ය රැකුණේ ය වැඩුණේ ය බැබළුණෝ ය
බහු වචන:
බැලුණා හ රැකුණා හ වැඩුණා හ බැබළුණා හ
බැලුණෝ ය රැකුණෝ ය වැඩුණෝ ය බැබළුණෝ ය
ii. මේ ආදි අතීත කෘදන්ත රූප:
බැලුණ රැකුණ වැඩුණ බැබළුණ
බැලුණු රැකුණු වැඩුණු බැබළුණු
iii. මේ ආදි කෘදන්ත නාම:
ඒක වචන : බැලුණේ රැකුණේ වැඩුණේ බැබළුණේ
ඒක වචන : බැලුණි රැකුණි වැඩුණි බැබළුණි (ස්ත්‍රී ලිංග)
බහු වචන : බැලුණෝ රැකුණෝ වැඩුණෝ බැබළුණෝ
iv. මේ ආදි ගෞරවාර්ථ රූප:
පියාණෝ රජාණෝ ගොවියාණෝ
පුතණුවෝ මයිලණුවෝ මුත්තණුවෝ
මෑණියෝ දියණියෝ නැඟණියෝ
(මෙහි අනුක්ත රූප පියාණන්, පුතණුවන්, මැණියන් ආදි වශයෙනි)
v. මේ ආදි හල් නොවන ණ - කාරාන්ත ප්‍රකෘති රූප:
අණ ඇණ ඉණ උණ කුණ
ගණ ගුණ දෙණ නැණ පණ
පෙණ බණ අබරණ ආවරණ මරණ
න: i. පද ආරම්භක න- කාරය (‘ණය’ යන්න හැර මේ ශබ්දයෙන් අරඹින සියලු නූතන සිංහල පද න - කාර මූල ය.)
ii. මේ ආදි කෘදන්ත රූප:
වර්තමාන:
බලන බමන රකින බසින
භාව:
බලනු බමනු රකිනු බසිනු
(වත්මන්හි විධාන අර්ථයෙහි යෙදෙන්නේ මේ රූපය යි)
iii. මේ ආදි හල් න- කාරාන්ත ප්‍රකෘති රූප:
අවාන් උයන් ගමන් ගුවන් ගොන් පවන් පහන් පාන් පෑන් පින් බාන් රුවන් ලවන් වහන්
(මෙහි අවාන ආදි ඒක වදන රූප ද න - කාරාන්ත ය: අවාන් + අ > අවාන)
iv. ඒක වචනයෙහි ද්විත්ව වන න- කාරාන්තයෙන් යුත් මේ ආදි ප්‍රකෘති රූප:
ඉනි ඔටුනු ගිනි තැනි දරනු දුනු පිනි
(මෙහි ඒක වචන රූප ඉන්න, ඔටුන්න ආදිය වේ.)
ල: i. මේ ආදි හල් ල- කාරාන්ත ප්‍රකෘති රූප:
උල් කල් ගල් තෙල් තොල් පොල් අසල් වියල්
(මෙහි ඒක වචන රූප උල, කල ආදි වශයෙන් ල- කාරාන්ත ම ය.)
ii. ඒක වචනයෙහි ද්විත්ව වන ල- කාරන්තයෙන් යුක්ත මේ ආදි ප්‍රකෘති රූප:
කුලු කොලු ගලු ගාලු මලු වැලි සියලු
(මෙහි ඒක වචන රූප කුල්ල, කොල්ල ආදිය ය)
ළ: i. මේ ආදි අතීත කාල ආඛ්‍යාත රූප:
ඒක වචන
කෙළේ ය මළේ ය අතුළේ ය
බහු වචන
කොළෝ ය මළෝ ය අතුළෝ ය කළ හ මළ හ අතුළ හ
ii. මේ ආදි අතීත කෘදන්ත රූප:
කළ මළ අතුළ
iii. මේ ආදි කෘදන්ත නාම:
ඒක වචන
කෙළේ මළේ අතුළේ
බහු වචන
කොළෝ මළෝ අතුළෝ
(මෙහි සියල්ලෙහි ධාතු රූප කර, මර, අතුර යනුවෙන් ර - කාරාන්ත ය)
iv. මේ ආදි හල් නොවන ළ - කාරාන්ත ප්‍රකෘති රූප:
ඇළ ඉළ දළ දොළ පෙළ රැළ
(මේ රූප ම බහු ය. වල් ප්‍රත්‍යයය ඇසුරින් ද සමහරක් වර නැඟේ.)
v. මේ ආදි ද්විත්ව නොවන ළ - කාරාන්ත ප්‍රකෘති රූප:
උළු ඔළු එළු නළු මළු යහළු සළු
(ඔළුව විනා ඔල්ල ද නළුව විනා නල්ල ද නො වේ)
සමධ්වනි රූප:
ණ/න:
(‘දානය’ අරුත්හි)
(‘පියොයුරු’ අරුත්හි)
(‘කොළ’ අරුත්හි)
(‘රත්න’ අරුත්හි)
(‘ඇස’ අරුත්හි)
දන
බහු රූපයෙහි දන් ය.
තන
බහු රූපයෙහි තන් ය.
පන
බහු රූපයෙහි පන් ය.
රන
බහු රූපයෙහි රන් ය.
නුවන
බහු රූපයෙහි නුවන් ය.
(එහෙත්, දණ (දණ හිස), තණ (තෘණ) පණ (ප්‍රාණ) රණ (යුද්ධ) නුවණ (ඤාණය) එසේ වෙනස් නො වෙයි. බහු අරුත්හි ද ඒ රූප ම යෙදේ.)
ල/ළ
(‘කාලය’ අරුත්හි)
(‘කුටි’ අරුත්හි)
(‘පොල්’ අරුත්හි)
(‘ලතා’ අරුත්හි)
කල
සහ (‘භාජන’ අරුත්හි) කළ
පැල
සහ (‘අංකුර’ අරුත්හි) පැළ
පොල
සහ (‘තැන’ අරුත්හි) පොළ
වැල
සහ (‘ඉදුණු පල’ අරුත්හි ) වැළ
ආදිය අධ්‍යයනය කරන්න.
මේවා සසඳන්න:
මේ රටාව බොහෝ දුරට සිංහල වහරෙහි රැකේ.
(1993දී පළ කළ පබඳ අත්වැල - 1 කෘතියෙන් උපුටා ගැනිණි.)
